Autor: Michał Culek

Jak się zaczęła Pana przygoda z dubbingiem ? – Skończyłem szkołę w 1977 roku i wtedy, świętej Pamięci Zofia Dybowska Aleksandrowicz, wybrała sobie trójkę z naszego roku tj. Mirka Konarowskiego, Jacka Łapińskiego i mnie. Początkowo zaczęła nas angażować do gwarów a później dostawaliśmy epizody, które stopniowo zamieniały się w role. Kiedy pracowałem u Pani Olgi Lipińskiej w Teatrze Komedia, stwierdziłem, że praca w teatrze mi nie odpowiada, ponieważ nie lubię tak zwanego procesu twórczego tzn. dużej ilości prób, oraz siedzenia w bufecie w oczekiwaniu na wiadomość (po wypiciu kilkunastu herbat), że nie jestem już dzisiaj potrzebny. Później miałem przyjemność wystąpienia w kilku filmach, jednak system rodzimej produkcji nie odpowiadał mi. Kiedy występowałem za granicą to było co innego. Wszystko było zapięte na ostatni guzik. I tak np. jeżeli o ósmej było śniadanie to byłem o wyznaczonej godzinie na śniadaniu. Plan filmowy, wyznaczony na godzinę 9 był już przygotowany. Kiedy grałem w filmie „Sherlock Holmes i Dr Watson”, który kręciliśmy w koprodukcji z anglikami to przyjeżdżała po mnie taksówka, zabierała mnie na plan, gdzie było wszystko przygotowane. Miałem też wyznaczonego dublera po to bym się nie męczył próbując sytuację. Na planie przygotowano dla mnie nawet takie krzyżyki abym wiedział w którym miejscu mam stanąć, w którym kucnąć. Mój dubler mi wszystko pokazywał a kiedy spytałem kierownika planu, „Dlaczego ja w danej scenie nie próbuję.” odpowiedział mi „Po co masz kręcić...