Autor: Michał Culek

Poniższe wyznania Pani Elżbiety Jeżewskiej, spisał Zbigniew Dolny, następnie zamieścił je na forum strony polski-dubbing.pl a ja, za zgodą autora skopiowałem i zamieściłem tutaj. – Zawsze myślałam, że moje życie zawodowe będzie związane z teatrem. Po studiach trafiłam do Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. To było magiczne miejsce. Bogata tradycja, kurtyna Siemiradzkiego, znakomici aktorzy, wybitni reżyserzy. Dyrektor Bronisław Dąbrowski, Władysław Krzemiński, Lidia Zamkow. Wielu z nich było profesorami w szkole teatralnej i nadal otaczało opieką swoich wychowanków. Pamiętam, że na pierwszą premierę, moja pani profesor Zofia Jaroszewska przysłała mi na scenę piękną wiązankę ślubną z okazji zaślubin ze sceną. Reżyserował też gościnnie Jerzy Kreczmar, który był wtedy dyrektorem Teatru Polskiego w Warszawie, i cóż… skusiła mnie Warszawa. Tylko, że wówczas czas ochronny się skończył. Jerzy Kreczmar wkrótce odszedł z Teatru Polskiego i kiedy dyrekcję w Teatrze Polskim objął Mariusz Dmochowski przeszłam do Nowego.     Ale jako że los bywa nieprzewidywalny jedno spotkanie sprawiło, że moja droga zawodowa skręciła na zupełnie nowe tory. Po stanie wojennym wyjechałam do Stanów Zjednoczonych, wzięłam z teatru półroczny urlop, niestety w międzyczasie znowu zmieniła się dyrekcja i po powrocie nie za bardzo miałam do czego wracać. Zastanawiałam się co dalej. Były wakacje i tak się złożyło, że jeden z naszych przyjaciół przywiózł do nas, pod Warszawę, panią Marię „Myszkę” Olejniczak. Bardzo miło spędziliśmy czas i w pewnym momencie Myszka powiedziała – A...